Wykorzystując responsywną “aktywną tkaninę”, Laboratorium Self Assembly na MIT stworzyło drukowane w 3D buty, które dopasowują się do stopy użytkownika.
Podczas gdy wielkie marki, takie jak Adidas czy Nike, ścigają się we wprowadzaniu na rynek butów drukowanych w 3D, Laboratorium Self Assembly MIT znacznie podniosło poprzeczkę.
Pod nadzorem dyrektora laboratorium Skylara Tibbitsa, projektanci przemysłowi Christophe Guberan i Carlo Clopath stworzyli futurystyczne “aktywne buty” w ramach projektu Minimal Shoe. Te lekkie buty potrafią automatycznie dopasować się do rozmiaru i kształtu stopy użytkownika.
Aktywna tkanina w bucie powstaje poprzez drukowanie 3D wytłaczanego plastiku w warstwach o różnej grubości – i w zaprogramowanych wzorach – na rozciągniętej tkaninie.
Po uwolnieniu tkaniny od rozciągania, rekonfiguruje się ona do zaprogramowanego kształtu. Tak więc, w przypadku zastosowania w obuwiu, materiał może się kurczyć, dopasowując się dokładnie do kształtu stopy użytkownika.
Zaletą tej techniki druku 3D jest to, że znacznie zmniejsza ona złożoność procesu rozciągania materiału na sztywne ramy konstrukcyjne. Jak wyjaśnia Tibbits:
“Chodzi o to, aby otworzyć możliwość, że wszystkie nasze tekstylia mogą być aktywne i reagować na środowisko, jak również na użytkownika i jego działania. Nie musimy więc myśleć o naszym świecie jako o statycznych, martwych i zimnych materiałach. Mogą one być bardzo aktywne i nie oznacza to, że są droższe. Nie oznacza to, że musimy mieć roboty lub czujniki, ponieważ mamy te naprawdę subtelne sposoby łączenia właściwości materiałów, aby uczynić tekstylia aktywnymi.”
Firmy odzieżowe wykazujące zainteresowanie aktywnym butem.
Zespół z Self Assembly Lab zaprezentował dwie możliwości produkcji Minimal Shoe.
Bardziej ambitna wersja zakłada wydrukowanie 3D całego buta – górnej i dolnej części. Jednakże, biorąc pod uwagę koszty i praktyczność drukowania 3D całego buta, bardziej efektywnym podejściem byłoby wydrukowanie górnej części buta, a następnie połączenie jej z tradycyjnymi materiałami.
W przypadku tej hybrydowej techniki produkcji, zespół ograniczył liczbę drukowanych 3D części do tych, które muszą być tylko “aktywne”. Materiały drukowane w 3D byłyby następnie łączone z bardziej tradycyjnymi materiałami obuwniczymi, takimi jak skóra i guma, co pozwoliłoby na większą personalizację i szybsze tworzenie prototypów. Guberan mówi:
“Jest to aktywna tkanina, nad którą wciąż trwają prace. Możemy zmniejszyć rozmiar buta, sprawić, że będzie się kurczył wokół stopy. Drukowanie 3D butów jest dość długie i nieefektywne, więc zminimalizowaliśmy ilość stosowanego druku 3D. To całkiem interesujące, że nie musimy drukować całego buta.”
Choć nad zmiennokształtnym butem Minimal Shoe wciąż trwają prace, jedna z firm odzieżowych już wykazała zainteresowanie nim. A biorąc pod uwagę nieustającą gorączkę wokół Nike Mag z Powrotu do przyszłości II, nie ma wątpliwości, że samoskładające się i programowalne buty z łatwością znalazłyby miejsce na rynku.
Projekt Minimal Shoe został podjęty w ramach zaproszenia do zaprojektowania obuwia przyszłości na wystawę Camper’s Life On Foot w London Design Museum, pokazując zwiedzającym, że tradycyjne obuwie jest kształtowane przez współczesne wzornictwo i nowe technologie.
Żródło: https://all3dp.com